Lang geleden, toen de mensheid nog niet zo oud was, woonden alle mensen in één dorp. Dit dorp groeide uit tot een stad en er kwam een moment dat ze zo groot was geworden dat er een koning moest komen. Unaniem koos de bevolking haar eerste koning vanuit haar midden.
Er werd een groot feest gehouden om de kroning te vieren en de koning gaf een toespraak waarin hij vertelde over zijn liefde voor de mensen en zijn plicht tegenover de stad. Nadat de toespraak zijn einde had bereikt en terwijl de bevolking hard juichte, kwam er een vreemdeling het podium op lopen. Nog niemand had hem op het feest gezien - hij was immers ook de grootte van een teen - maar nu keek iedereen naar hem. Hij keek op naar de koning en zei: “Ik ben van ver gekomen om u te feliciteren met het koningschap. Ook heb ik een geschenk meegenomen: dit is het zaadje van de eeuwiggroeiende boom. Plant het in uw stad en de stad zal voor altijd groeien.” De koning nam het zaadje aan, hield het omhoog, toonde het aan de stad en zei: “Zolang dit zaadje groeit, zal ook onze stad groeien!” Hierna keerde hij zich naar de vreemdeling, terwijl hij nog steeds de stad toesprak: “U was voor ons een vreemdeling, maar vanaf nu bent u als familie. U en uw nageslacht zullen voor altijd welkom zijn in onze stad!” Na deze verklaring liep de koning naar het centrum van de stad en stopte daar het zaadje in de grond terwijl iedereen toekeek. Er heerste bij alle toeschouwers het gevoel dat er op dat moment meer gebeurde dan het planten van een zaadje.
De generaties gingen voorbij, maar de boom - en daarmee ook de stad - bleef groeien. De boom was echter niet de enige die bleef groeien. Waar de vreemdeling zelf niet groter was dan een teen, daar kwamen zijn kleinkinderen al tot kniehoogte en hun kleinkinderen waren zo groot als de gemiddelde stadsbewoner. Nog enkele generaties later waren ze zo groot als torens. Sindsdien is de verklaring van de koning langzaam in de vergetelheid geraakt en wordt het nageslacht van de vreemdeling geen “broeder” of “zuster” genoemd, maar alleen het onpersoonlijke “reus”.